Zuid Schotland en Northumberland

Nog nooit ben ik zo spontaan op een korte vakantie geweest als deze keer. Medio maart begonnen de temperaturen wat te stijgen en werd het een aangename 15º C. Ik had in het weekend al lekker samen met mijn vrouw motor gereden, maar de temperaturen en de vooruitzichten bleven zo goed dat het fors begon te kriebelen. Krabben helpt dan niet, want vrienden, zoals jullie allemaal weten, jeuk is erger dan pijn. Vrijdagmorgen zeg ik tegen mijn vrouw dat ik wel zin heb om een weekendje naar Engeland te gaan om lekker motor te rijden. "Waarom ga je dan niet, als je zin hebt. En een weekend is maar kort, plak er een aantal dagen aan vast." Nou, dat liet ik me geen twee keer zeggen. Op internet gecheckt hoe het weer in midden Engeland was en de voorspelling voor de eerste vijf dagen bleek zeer redelijk. Met die wetenschap ben ik onmiddellijk aan het informeren geslagen voor de overtocht.

Nu had ik in promotor gelezen dat de overtocht Rotterdam - Hull (P&O) een speciale aanbieding had voor motorrijders. Even een oude promotor ingekeken en aan het rekenen geslagen. Voor een retour kwam ik uit op € 127, incluis weekendtoeslag en met een gedeelde vierpersoons hut, onder het autodek, onder de waterlijn, vlak bij de scheepsmotoren zodat je goed kunt horen dat het schip nog vaart. Maar helaas, op de dagen dat ik wilde was deze overtocht niet meer mogelijk. Ik had de keuze: of te vertrekken van uit Zeebrugge of een duurdere hut waarbij de prijs in een keer verdubbelde. Nu is er ook nog een verbinding IJmuiden - Newcastle upon Tyne (DFDS). Daar bleek de overtocht maar € 122 te kosten met dezelfde voorwaarden als de andere lijn. Nu spreekt het verblijf onder de waterlijn vlak bij de scheepsmotoren mij niet bijzonder aan. De aardige informante wist mij nog te vertellen dat dat nou niet de meest rustige hutten waren en dat voor een opslag van € 20 een gedeelde vierpersoons binnenhut met eigen douche en toilet op de normale dekken boven de waterlijn beschikbaar was. Voor € 142 was dus alles naar wens geregeld. Hoezo speciale aanbieding voor motorrijders in promotor?

Nu moest ik eerst nog wat dingen regelen, vrije dagen en zo. Toen dat alles in orde was, belde ik om 15.00 uur weer naar de maatschappij om te boeken. Dat lukte prima, maar ik moest wel over anderhalf uur in IJmuiden zijn. Snel pakken en dan weg, gelukkig heb je voor vijf dagen niet zoveel nodig, en de meeste tijd zou ik toch motorrijden. Maar toen ik mijn eigen Pan European eens goed bekeek, zag ik dat de achterband niet veel meer was, eigenlijk wist ik dat ook wel. Na meting bleek er nog maar 1,4 mm profiel op te zitten en dat was wat weinig. Dus zei ik tegen mijn vrouw: "Nu heb ik alles geboekt, wil ik weg, maar ik vind het te link op mijn eigen fiets. Vind je het heel erg als ik jouw nieuwe BMW R1150RT mee neem? Krijgt die ook wat kilometers." Nou dat moest dan maar. (Wat een schitterend excuus, hè.) Aldus ben ik vertrokken. Normaal is het ongeveer een half uur rijden naar IJmuiden, maar het vrijdagmiddag verkeer op de A9 was zoals gewoonlijk weer druk en daardoor deed ik er bijna een uur over. Nog net op tijd kwam ik bij de boot aan om te betalen en in te checken. Toen had ik in de gaten dat ik mijn horloge was vergeten.

's Morgens rond een uur of negen (Engelse tijd) reed ik van de pont af. Van de vorige bezoeken wist ik mij nog te herinneren dat men aldaar pleegt links te rijden. In het begin is dat toch wel weer even wennen. Toch verdient het links rijden in sommige situaties nog wel extra aandacht. Op smalle wegen moet je bij tegenliggers oppassen dat je niet in een keer naar rechts duikt, maar naar de linkerkant gaat. Ook op die smalle wegen als je draait om te keren, dan heb je al snel de neiging om links om te draaien terwijl een draai rechts om echt verstandiger is en je ook meteen op de juiste weghelft brengt. Nog een situatie waarbij je op moet letten is als je uit een eenrichtingsweg komt, als je links of rechts afslaat moet je opletten dat je niet op de verkeerde weghelft terechtkomt. Een ander punt van attentie zijn de rotondes in de UK. Verkeer op de rotondes heeft voorrang en ze rijden echt gewoon door. Voor de rotonde stoppen is dan ook aan te bevelen, dat doen de meeste Engelsen ook. Vaak moet je goed opletten dat het een rotonde is, het is vaak onoverzichtelijk. Een witte stip midden op de weg met een doorsnede van 50cm geeft al een rotonde aan, zonder enige verdere aanduiding. Ook al rijd jij op de doorgaande weg, de ander op de rotonde heeft dan voorrang en neemt die ook.

Omdat ik het plan had opgevat om toch zoveel mogelijk de landelijke gebieden, de smalle bochtige wegen en de kleine oude plaatsjes op te zoeken, wilde ik zo snel mogelijk Newcastle uit om de oude Romeinse militaire weg langs de Hadrian Wall te volgen. Eerst heb ik een klein bezoekje afgelegd bij Wallsend, dat voor mij dus eigenlijk Walls start was. Zoals ik al vermoedde, heeft tweeduizend jaar Engelse cultuur niet veel goed gedaan aan de muur of de resterende overblijfselen daarvan. Na even te hebben rondgehangen ben ik door Newcastle gereden. Met de GPS, zo dacht ik, moet het toch vrij simpel zijn om de weg te vinden en langs de oever van de River Tyne te rijden. Helaas hadden de Engelsen de wegnummering nog niet helemaal aangepast aan de GPS, zodat ik een aantal keren hopeloos verdwaalde. Toen heb ik eerst maar een goede gedetailleerde kaart gekocht.

De River Tyne heb ik gevolgd tot bij Corbridge. Een rustige smalle, landelijke, bochtige weg die de loop van de licht meanderende rivier volgt die allengs smaller wordt. Bij Corbridge heb ik de oude militaire weg opgepakt om ook eens wat stukken van de Hadrian Wall te bezoeken. Een van de best bewaarde gedeelten van de muur ligt bij Once Brewed tegenover het National Park Centre. Daar is ook het gedeelte met de bres in de muur en de eik waar een stukje van de film Robin Hood met Kevin Costner is opgenomen. Voor de motorrijder is de weg niet veel bijzonder, het is een lange heuvelachtige rechte weg. Onderweg kun je regelmatig stoppen om restanten van muur te bewonderen. Die weg heb ik gevolg tot Langholm, waarbij de weg steeds bochtiger en heuvelachtiger wordt. Je bent dan inmiddels de grens van Schotland gepasseerd en het gebied wordt gaandeweg ruiger. Vanuit Langholm ben ik over een gedeelte van de lage berglanden naar Lockerbie gereden, bekend van plotseling verschijnende vliegtuigen. Dat is een leuke, vaak slingerige bergweg over de kale "moors". Dan merk je eerst goed dat het pas maart is, de temperatuur daalt tot 5º C, en als er al bomen aanwezig zijn dan moeten de knoppen nog uitlopen. Voor de rest is het vrij troosteloos met al die kale bomen en struiken. En nog wat sneeuw op de toppen van de bergen. 's Morgens merkte ik ook dat de motor bedekt was met een laag aangevroren ijs.

Onderweg heb ik geslapen in de kleine dorpjes, bed & breakfast, of kleine hotels met breakfast. In prijs maakt het weinig uit en hotels is vaak gezelliger omdat er ook een bar aanwezig is, waar je al snel met de locale bevolking in contact komt en er tevens avondeten wordt geserveerd. Omdat je in Schotland bent krijg je soms ook Haggis bij het ontbijt opgediend. Zoals ik al in een eerder Schotland verhaal schreef: als je niet weet wat je eet, met voldoende zout en peper, neus en ogen dicht, dan gaat het nog wel.

Vanuit Lockerbie ben ik richting zuidwest gereden naar Kirkcudbright (Kurkoebri). Al rijdend kom je die leuke kleine typische oude Schotse dorpjes tegen die vaak de moeite van het aanzien waard zijn. Veel leuker dan de grote steden die veel drukker zijn met toeristenmassa's. Onderweg zie ook veel oude kastelen, soms niet meer dan een ruïne, soms ook nog redelijk tot goed onderhouden. Je kunt er dan een bezoekje brengen.

Vervolgens verder naar Newton Stewart en van daar uit naar het zuiden over de kleine wegen naar Burrow Head. De kleine wegen in Schotland hebben wel een nadeel, meestal zijn ze afgezet met stenen muurtjes aan beide kanten. Als je de linker bocht neemt moet je zorgen dat je het muurtje niet raakt, als je de rechterbocht neemt kun je niet teveel naar rechts rijden want er is altijd kans op tegenliggers die je lang niet altijd van tevoren ziet aankomen.

Hierna reed ik weer naar het noorden langs de kustweg richting Irvine. En die kustweg is nou echt een genot voor de motorrijder. Breed genoeg en met mooie lange en korte bochten. En dan blijkt ineens dat "laser" een Engels woord is. Het was weekend, mooi weer, met veel motorrijders op de weg, en ook veel politie die op de meest verborgen plaatsen met een lasergun de snelheid stonden te controleren. Op de diverse drink- en eettentjes langs de weg stonden veel motorrijders die elkaar waarschuwden voor de plaatsen waar werd gecontroleerd. Helaas is de Schotse Hermandad ook niet helemaal achterlijk en wisselden ze regelmatig van plaats. In Glasgow viel mij op dat ook het woord "flashkast" waarschijnlijk van Britse oorsprong is, de foto met de boete verwacht ik wel thuis. Ook bij binnenkomst van de dorpjes en stadjes waar een snelheidslimiet geldt wordt regelmatig op snelheid gecontroleerd.

Na Irvine moest ik richting Glasgow om het noordelijke deel van de westkust te kunnen volgen. Dan merk je toch aan het verkeer en de stoplichten dat je weer in een grote stad bent, zo snel mogelijk ben ik over de Erskine Bridge richting Loch Lomond gereden. Zoals gezegd, het was mooi weer, het was zondagmiddag, dus het leek erop alsof de hele bevolking van Glasgow verpozing zocht aan de "shores of Loch Lomond". Vanaf ongeveer het midden van het loch tot in Glasgow stond een lange file van mensen die terug wilden. Gelukkig reed ik de ander kant op en had dat gedeelte van de weg bijna voor mijzelf. Wel heel veel motorrijders. En het is een goede eigenschap van de Schotse automobilisten om zoveel mogelijk links te rijden waardoor de motorrijders de gelegenheid krijgen om op dezelfde weghelft in te halen. Hoe groeten de motorrijders elkaar nou in de UK? Eigenlijk op diverse manieren, of door het opsteken van de hand; of met een kort, maar duidelijk, knikje van het hoofd naar voren, naar boven of naar opzij.

Nadat ik een stuk langs Loch Lomond had gereden ben ik afgeslagen richting Inveraray, tenslotte wilde ik terug naar de kust. Toen naar het zuiden, langs Loch Fyne, richting Lochgilphead om de kustweg richting Oban op te pakken. En dat is nou echt een weg die aangelegd is voor motorrijders, al zwierend en zwaaiend door de bochten rijd je noordwaarts. Wat een ontzettend leuke weg is dat om te rijden. Vlak voor Oban ben ik nog het schiereiland naar Seil gereden over een erg smalle bochtige weg. Omdat, zo was mij verteld, hier de eb en vloed werking van de zee erg groot en goed te bekijken is. Op het uiterste puntje van Seil stond ineens een hele oude Sunbeam motorfiets in goede staat. Op het geluid van mijn motorfiets kwamen onmiddellijk een man en vrouw naar buiten waar mee ik aan de praat raakte. Zijn beroep was het herstellen van klassieke motorfietsen en hij vertelde mij dat deze Sunbeam uit 1930 kwam. Binnen had hij nog een race model staan uit 1932. Ik ben meegelopen naar zijn werkplaats en daar lag van alles (voornamelijk uit elkaar) wat maar met oude motorfietsen te maken had. Alles wat kapot was aan een antieke motorfiets en niet meer te koop was maakte hij zelf, van krukas tot kleppen aan toe. Het was erg leuk om met hem over oude fietsen te praten en ervan te leren. Hij zei:"Het is een hobby, ik zal er nooit rijk van worden, maar ik woon hier. Wat kan ik meer wensen?" En gelijk had hij, wat een fantastische plaats om te wonen. Het verschil tussen eb en vloed bedraagt hier zo'n vijf meter en de stroomsnelheid tussen sommige eilanden door bereikt de 15 knopen (28 km/h).

Vanuit Oban ben ik weer het binnenland ingedoken om over de Highlands naar het oosten te rijden. Het gebied wordt dan geleidelijk aan steeds ruiger tot zelfs de hoofdweg (veel wegen zijn er niet) die zich redelijk slingerend langs en over de bergen beweegt. Je ziet dan aan de zijkant van de weg veel fazanten en die Schotse whisky producerende vogel "The Famous Grouse" lopen, dat werd nog bijna een "roadkill" ook. Bij het begin van Loch Tay heb ik bij de Falls of Dochart rechts de binnenweg genomen aan de rechterkant van het meer. Dat is pas echt een smalle bochtige weg waar je niet echt hard kunt rijden, maar waar je wel geniet van hele mooie uitzichten. Aan het eind van die weg rechtsaf richting Amulree, nog steeds over de Highlands en dan vervolgens richting Crieff en dan richting Dunfermline.

Op een gegeven moment moet je rechtsaf richting Kincardine om de brug te nemen. Na de brug ben ik linksaf geslagen en heb ik de kust gevolgd tot aan Edinburgh. Die weg is behoorlijk saai en je merkt weer aan het verkeer dat je in bewoond gebied komt. Toch kom je door een aantal leuke oude plaatsjes. Edinburgh heb ik dit keer overgeslagen, te toeristisch. Als je er nog nooit bent geweest dan is het best de moeite waard om te bezoeken. Bij Edinburgh de rondweg genomen en de A7 opgepikt richting Galashiels. Zo snel als ik kon heb ik de A7 naar rechts verlaten om fijn over de B weg richting Innerleithen te rijden, over de Moorfoot Hills. Op dat soort wegen kom je als motorrijder toch weer meer in je element. Wel goed opletten op de schapen en geiten die de streek en ook de weg bevolken. Helaas was het wat mistig en bewolkt die dag, maar dat mocht de pret niet drukken.

En dan lekker over die fantastische B wegen blijven rijden tot je in Hawick (Hoik) aankomt. En wat is het eerste dat je dan ziet? Juist, een politieman met een lasergun. Omdat ik toch de B wegen wilde blijven volgen moest ik in Hawick even zoeken. Ik heb toen een klein stukje richting Newcastle gereden om bij Hobkirk naar rechts onmiddellijk het Wauchope Forest in te duiken. Bij Saughtree naar links richting Kielder Forest, een beschermd natuurgebied, maar een fantastische weg om te rijden. Dan rijd je Engeland weer binnen; en het was verbazend, ineens kwam bij de grens de zon te voorschijn. Aangekomen in Bellingham (Bellingdjum) ben ik weer links naar het noorden afgebogen naar Rothbury. In Rothbury naar rechts en via Scots Gap richting Hexham dan passeer je weer de Hadrian Wall.

Ten zuiden van Hexham bevindt zich nog een hoogvlakte genaamd The Pennines. Dat is echt een mooi gebied met hele leuke, deels bochtige wegen. Ik ben richting Alendale Town en Allenheads gereden en toen links richting Rookhope. Vlak voor Rookhope, net na de boog ruïne, vlak voor de brug, weer naar links over de smalle bochtige weg over de hoogvlakte richting Blanchland / Baybridge. Hierna heb je nog even een stukje hoogvlakte, en ach, een stijging van 30% moet een beetje motor toch kunnen redden. Hierna ben ik weer richting Corbridge gereden, om iets hier voorbij, naar rechts weer de oude Romeinse militaire weg naar Heddon-on-the-Wall te nemen. Toen snel de Rondweg om Newcastle upon Tyne naar Tymemouth om weer in te schepen voor de pont naar IJmuiden.

In het totaal heb ik 1.500 kilometer in Noord Engeland en Zuid Schotland gereden, in vijf dagen tijd. Als je echt op vakantie gaat is dit een erg leuke route, en je kunt er ook langer over doen, of wat meer naar het noorden naar Fort William of Inverness rijden. Vergeet als je dan terug rijdt niet een stukje over de Highlands mee te pakken want dat is toch wel heel imposant.



Reis Index