GEEN ROUTE 66

Het is niet dat je als motorrijder regelmatig in de Verenigde Staten van Amerika komt, het is nogal ver weg en je eigen motor meenemen is tamelijk prijzig. Als je dan al gaat is het beste om ter plaatse een motor te huren, dat is goed te doen en nog redelijk betaalbaar. Veel motorfreaks gaan dan onmiddellijk af op Route 66 om van oost- (Chicago) naar westkust (LosAngeles) te rijden of omgekeerd. Laat ik u meteen maar uit de droom helpen: Route 66 bestaat niet meer. Althans niet de oude en legendarische weg. Ook in de USA schrijdt de beschaving voort (je zou het soms niet zeggen) en daardoor is de route 66 van tegenwoordig een samenstel van moderne snelwegen. Wilt u nog een beetje genieten van de oude nostalgie dan zult u regelmatig van de route moeten afwijken en de oude gedeelten pakken (voorzover nog aanwezig) die vaak doodlopen in bekende plaatsjes als Mon (middle of nowhere) of Nom (not on map). Daarbij als u als motorrijder persé vele mijlen op kaarsrechte stukken weg wilt rijden, dan is route 66 wellicht toch voor u aangelegd.

Nog even wat over de geschiedenis. De eerste ideeën voor Route 66 stammen uit 1916, na een aantal aanpassingen werd in 1925 met de aanleg begonnen en werd in 1926 de naam U.S. 66 toegekend. De U.S. wegen uit die tijd waren belangrijke verbindingswegen die vaak ook een naam kregen, zoals "Dixie" of "Lincoln". Het bijzondere aan Route 66 was dat het geen rechte doorgaande weg was, maar een weg die vele kleine plaatsjes doorkruiste om deze infra-structureel te ontsluiten. Vooral de honderden kleine agrarische gemeenschappen in staten als Illinois, Missouri en Kansas kregen een betere verbinding met de buitenwereld wat van belang was voor het transport van graan. Bovendien lag deze oost-west verbinding zuidelijker dan de toen reeds bestaande verbindingen. Hierdoor werd er, met name 's winters, veel gebruik van gemaakt door truckers. De weg bereikte de onsterflijkheid door de bekende klassieker en sociale roman van John Steinbeck: The Grapes of Wrath (De druiven der Gramschap) uit 1939 en de gelijknamige verfilming uit 1940 met in de hoofdrol Henry Fonda. In dit boek noemt hij de U.S. Highway 66 de "Mother Road". Als u het boek niet kent, zeker lezen. Deze vermaardheid van Route 66 heeft weer geleid tot een lied (get your kicks on Route 66) en zelfs een Amerikaanse televisieserie in de jaren 60 met de gelijknamige naam. In 1950 begonnen de Amerikanen met het bouwen van moderne snelwegen, die ze van Duitsland hadden afgekeken; en in 1970 waren bijna alle oude stukken van Route 66 vervangen door een moderne vierbaans snelweg. In 1984 werd het laatste oude gedeelte vervangen door Interstate 40 in de staat Arizona. Van de oude Route 66 is niet veel meer over dan een nostalgische herinnering.

Dan toch maar thuisblijven? Welnee! Amerika kent vele mooie wegen die nog steeds voeren door ongerept natuurschoon en die niet kaarsrecht, maar met zeer veel bochten zijn aangelegd; ideaal dus voor de motorrijder.

Een van de mooiste routes die ik zelf nog niet zo lang geleden gereden heb is de "Blue Ridge Parkway", die weg is bijna één en al slinger door een fantastisch mooi gebied. De 800 km lange weg "meandert" door bossen en langs kleine plaatsjes en bergen. De weg kent vele hoogteverschillen die variëren van 200 meter tot zo'n 2.000 meter en biedt uitzicht op spectaculaire bergpanorama's. Deze route is ook populair bij de Amerikaanse motorrijders, zodat u onderweg veel ervaringen kunt uitwisselen. U kunt uw vakantie - van twee of drie weken - beginnen vanuit Washington DC. In Virginia of Maryland kunt u eenvoudig een motor huren, eventueel kunt u deze ook in Nederland bespreken of via het internet de motor rechtstreeks in de USA reserveren. Washington DC is zeker de moeite van een bezoek waard, al is het alleen maar om de grote variëteit aan musea - van prehistorie via indiaanse en oud koloniale geschiedenis naar de ultra moderne ruimtevaart - met hun rijk geschakeerde exposities. U kunt ook de talrijke monumenten en overheidsgebouwen bezoeken tot aan het Witte Huis en de FBI toe.

Vanuit Washington DC rijdt u naar het westen via I66 (Interstate 66), dit is dus niet die ouwe. Voor de stad Wilmington pikt u links het eerste gedeelte van de pkwy op, dat heet de "Skyline Drive". U bent dan nog in de staat Virginia en na een tijdje rijdt u Shenandoah National Park binnen dat u vast wel kent van alle "country and western" schlagers hierover. Na dit prachtige gebied begint het wat heuvelachtiger te worden en alras bevindt u zich in de Blue Ridge Mountains en rijdt u verder richting Roanoke VA. U rijdt door en dan passeert u de grens van Virginia en North Carolina. De weg loopt vervolgens parallel aan de grens van North Carolina en Tennessee en eindigt op de grens in het Great Smokey Mountains National Park.

Op uw reis over deze weg is er slaap- en eetgelegenheid meer dan te over in de kleine plaatsjes en motels langs of net iets verder vanaf de weg (dit laatste is vaak goedkoper). Onderweg zult u regelmatig stoppen op de ontelbare picknickplaatsen. Als u daar lekker zit te genieten van de omgeving en het weer, sta dan niet verbaasd dat u plotseling oog in oog komt te staan met een hert. Werkelijk een machtige ervaring. Ook aanwezig zijn de zwarte beren, om oog in oog met deze beesten te staan is wat minder plezierig. Als je niet te hard rijdt, en dat doe je toch niet, en een beetje oplet op de omgeving, zie je er af en toe eentje over het veld lopen of in een boom zitten. Wel oppassen, want uit eigen ervaring weet ik dat zo'n beer sneller uit een boom klimt dan dat ik eruit kan vallen.

Aangekomen aan het eind van de Blue Ridge Parkway bevindt u zich in het stadje Cherokee, een indianen reservaat (native Americans). Veel echte native Americans zijn er niet meer, want door het in vervlogen tijden afslachten en verspreiden van allerlei besmettelijke ziekten, zoals de mazelen waar zij niet tegen waren ingeënt en ook geen lichamelijke weerstand tegen boden, is hun aantal gedecimeerd. Gelukkig hadden de Indianen voor de Europeanen ook nog een sluipende verrassing in petto in de vorm van Syfilis, tot dan toe in Europa onbekend.

Langs de weg staan vele winkels waar u allerlei indiaanse huisvlijt in de vorm van prullaria en andere snuisterijen kunt kopen, eerlijk gezegd: sommige artikelen zijn wel aardig, kijkt u zelf maar. Vlakbij is ook nog een ouderwets indianendorp Oconaluftee Indian Village, waar u kunt zien hoe zij vroeger leefden, kano's brandden en met hun blaasroer met pijltjes schoten. Hé, indianen schieten toch met pijl een boog? Nee vrienden, pijl een boog werden alleen gebruikt door de prairie indianen en niet door de meeste stammen die in de dichte bossen van Amerika woonden. Dat schieten met pijltjes is niet zo erg moeilijk, toch vond die indiaan het niet zo leuk dat ik als Europeaan van hem won. Ik probeerde hem uit te leggen dat ik als kind veel ervaring had gehad met elektriciteitsbuis en papieren pijltjes van krantenpapier, dat mocht niet baten. Hij bleef boos kijken en had mij waarschijnlijk het liefst ter plaatse gescalpeerd; gelukkig stond er nogal wat publiek om heen dat net voor mij had geapplaudisseerd.

Iets ten noorden van Cherokee ligt Pigeon Forge, het plaatsje waar Dolly Parton is geboren en dat willen ze weten ook. Vlak in de buurt - ten westen van Cherokee en ten zuid-westen van Pigeon Forge - ligt, op de grens van North Carolina en Tennessee, de "Drakenstaart" bij Deals Gap (US 129), dat zijn 318 bochten over 11 mijl, de meest bochtige weg in de USA (althans dat claimen de locale bewoners). Daar ontmoet je veel andere motorrijders. Iets naar het zuiden, vanuit Robbinsville begint de Cherohala Skyway (US 143), die doet wat bochtenwerk betreft zeker niet onder voor de Drakenstaart, maar is met 60 mijl wel langer en de uitzichten en het landschap zijn wat fraaier.

Afhankelijk van de tijd die u nog over heeft kunt u nu verschillende kanten op. Verder naar het oosten naar Nashville (I40) - dat heeft toch een aparte sfeer - en daarna via Chattanooga (I24) - van die tsjoe tsjoe - naar Atlanta, Georgia (I75), waar de moederfabriek van alle Coca Cola staat. En van daaruit door naar het oosten naar de kust (I20 + I26). Of rechtstreeks naar het oosten (I26). In beide gevallen rijdt u nu door South Carolina. Bij de kust pikt u de I95 op naar boven als u snel wilt zijn. Als u nog meer wilt genieten rijdt u door tot Charleston en neemt u daar de U.S. 17 naar het noorden. Deze weg volgt de Atlantische kust en u komt door veel kleine stadjes, krijgt u toch nog een beetje het Route 66 gevoel. Bij Norfolk rijdt u de staat Virginia weer binnen. In deze plaats is één van de grotere marinehavens van de USA gevestigd. Van hieruit kunt u het best de weg richting Richmond nemen (I64). U komt dan langs Williamsburg, dit is een van de eerste Engelse nederzettingen in Amerika en de vroegere hoofdstad van de kolonie. Een deel van de stad is "Colonial Williamsburg", dit is eigenlijk een museum en laat de oude tijden herleven, zeker een bezoek waard. Als u toch in de buurt bent buigt u even af naar Jamestown, dit is de eerste Engelse nederzetting uit 1607 en is de plaats waar Captain John Smith de leider van deze expeditie, die ook maar alleen was, de 13-jarige Pocahontas heeft gen....., eh, ontmoet (zie toelichting). Van beiden staat een standbeeld aan de oever. "Dat is Captain Smith niet, die was veel jonger en had geen baard", aldus het commentaar van mijn 6-jarige zoon. Anders dan in de Disneyfilm is zij, na de terugkeer van Smith naar Engeland, getrouwd met ene John Rolfe. Tijdens haar eerste bezoek aan Engeland in 1616 kreeg zij longontsteking en tuberculose. In 1617 overleed zij op 22-jarige leeftijd als gevolg van deze ziekten en werd begraven in Gravesend, waar een identiek standbeeld van haar staat.

Vanuit Richmond neemt u weer de I95 naar het noorden, terug naar Washington DC, waar u uw gehuurde motor weer kunt inleveren en de reis naar huis kunt aanvangen.

De beste tijd om te gaan is in het voorjaar in mei of juni, eerstens zijn de Amerikanen dan nog niet massaal op vakantie en tweedens krijgt u niet te maken met die hoge temperaturen in het zuiden van 40º C of meer. Een alternatief is september - oktober, tijdens de periode die in de USA wordt aangeduid als "Indian Summer" (nazomer), dan zijn de temperaturen ook wat milder en zijn de bossen rijk aan de talrijke varianten van herfstkleuren; echt, veel mooier dan bij ons. Nadeel is dat de kans op wat slechter weer aan de kust iets groter is. In het voor- en naseizoen zijn de prijzen van de motels meestal ook wat aangenamer, hoewel "lodging" in Amerika toch al een stuk goedkoper is dan hier. Het verblijf in de grote steden zoals Washington is vanzelfsprekend een stuk duurder. U kunt dan in de ruime omgeving van de stad iets opzoeken dat prijstechnisch beter ligt en met het openbaar vervoer, dat goed is verzorgd, de stad bezoeken.

Tijdens de reis hoeft u natuurlijk geen gebruik te maken van de Interstate's. ik heb ze slechts aangegeven om een generale richting aan te duiden. Koop een aantal goede kaarten en/of zet de kaart van de USA op de GPS en volg de alternatieve subwegen die dezelfde kant op gaan. Dan ziet en geniet u ook veel meer van het echte Amerika dan de mijlenlange stukken snelweg. U komt dan door talrijke kleine steden en dorpen en ook een redelijk motel is dan eenvoudiger gevonden. En dat is wat u als motorrijder toch het meeste aanspreekt. U zult merken dat de lokale bevolking in de zuidelijke Staten heel vriendelijk is, en dat het tempo beduidend lager ligt dan in de grote steden. Let wel op uw snelheid, soms worden de speedlimits strictly enforced en de hoogte van de boete's liegen er niet om. De USA kent nog een aantal afwijkende verkeersregels, zoals bijvoorbeeld het niet mogen passeren van een flashing schoolbus, en de regels van de four-way stop: degene die het eerst stopt mag als eerste weer doorrijden. Leer de regels voordat u op de motor stapt.

Voedsel is er in overvloed, zoals aan veel Amerikanen is te zien. Toch, beperkt u zich niet tot Wendy's, Burgerking, en McDonald's; in de keten van diners is een gezonde doch voedzame maaltijd niet veel duurder dan een hamburger. Ik wens u veel plezier met deze ultieme ervaring.


Toelichting Pocahontas

Of John Smith Pocahontas heeft gen....., dat vermeldt de geschiedenis niet, vandaar dat ik het zo heb opgeschreven. Feit is dat zij kennelijk smoorverliefd op hem was, misschien bij gebrek aan een zorgzame vader. Zij heeft hem later toen ze hem in Engeland weer ontmoette ook "vader" genoemd. Zij trouwde met John Rolfe omdat zij in de veronderstelling leefde dat Captain Smith dood was na een ontploffing van een kruitvat. Hij was wel gewond en gedwongen naar Engeland terug te keren.

Het huwelijk met John Rolfe was eigenlijk een vredeshuwelijk tussen de Engelsen en de Indianen die op dat moment op voet van oorlog met elkaar stonden. Het huwelijk had plaats nadat zij gevangen was genomen en een jaar lang was gegijzeld door de Engelsen om haar vader, chief Powhatan, te dwingen aan de Engelse eisen te voldoen. Zij werd tot het Christendom bekeerd en kreeg de christelijke naam Rebecca, met die naam is zij ook verder door het leven gegaan. Door het huwelijk tussen deze Engelsman en een belangrijke indiaanse prinses werd een oorlog en daarmee de uitroeing van de Engelse kolonie voorkomen, vandaar dat zij in de ( Euro-) Amerikaanse geschiedenis zo'n belangrijke rol speelt.

Haar vader heette Wahunsonacock en was opperhoofd van een confederatie van een groot aantal stammen (sommige bronnen spreken van 8, andere van meer dan 25) deze confederatie was genaamd Powhatan, vandaar de naam chief Powhatan. Hij regeerde over een gebied dat bijna de hele staat Virginia besloeg en wij zouden hem zeker koning of keizer hebben genoemd. Hij had veel vrouwen - in iedere stam zeker één - en nog meer kinderen.

Wat de Europeanen natuurlijk veel aansprak is dat zij halfnaakt liep, dus het bovenlichaam ontbloot. Voor de indianen destijds gebruikelijk (kun je nagaan hoe de USA is veranderd). Als leider van de expeditie had Smith vanzelfsprekend de meeste rechten. Pocahontas was haar bijnaam en betekent "de ondeugende", haar echte naam was Matoaka. Die naam werd alleen binnen haar eigen stam gebruikt. De indianen geloofden dat het ongeluk bracht als je echte naam buiten de stam bekend was.

John Rolfe was de eerste die een tabaksplantage in Virginia begon en aan wie we de commercialisering van tabak hebben te danken. Uit het huwelijk werd ook een zoon geboren, Thomas Rolfe. Hij reisde als kind mee met Pocahontas naar Engeland en bleef daar tot zijn 20ste om zijn opleiding te voltooien, daarna verhuisde hij weer naar Amerika.

In Engeland werd Pocahontas ook als prinses - Lady Rebecca - ontvangen aan het hof van King James I. Ik veronderstel dat zij inmiddels haar kleding had aangepast. Zij was het middelpunt van de London Society, ter ere van haar werden banketten en dansavonden georganiseerd. Bij aanvang van de terugreis naar Virginia overleed zij als gevolg van de in Engeland opgelopen ziekten. Verschillende bronnen spreken van evenzo vele ziekten: waterpokken, longonsteking, tuberculose, enz. In Gravesend werd haar lichaam ontscheept en daar werd zij begraven.